Rozdział 4

Wysiadła z autobusu i zmierzała w kierunku szkolnej bramy. Do lekcji miała jeszcze trochę czasu, więc nie śpieszyła się. Szła spokojnie, a wiatr rozwiewał jej rozpuszczone włosy. W bramie do szkoły zobaczyła dziewczynę z którą chodzi do klasy. Zmarszczyła brwi i chciała przejść dalej, myśląc, że czeka na tą całą paczkę.

- Hej Sakura. – odezwała się nieśmiało zza jej pleców. Odwróciła się i przeskanowała wzrokiem białooką.

- Tak?  - spytała bezuczuciowym głosem, aby za bardzo jej nie stresować, ze swoich obserwacji zauważyła, że dziewczyna jest bardzo nieśmiała.

- Cz… czy  Mo.. mogłybyśmy po… porozmawiać? – spytała spuszczając głowę. „No i pięknie przestraszyłaś” pomyślała Sakura i westchnęła.

- Teraz to robimy i sprężaj się. – powiedziała łagodnym głosem i ponagliła ruchem ręki. Hinata spuściła głowę i zaczęła bawić się palcami ze zdenerwowania.

- A.. ale n… na oso… osobności. – powiedziała cichutko. Haruno wywróciła oczami.

-Mów, nie baw się w podchody. – już była lekko zirytowana.

- A.. ale chodzi o… t… twoich… r… rodziców. – powiedziała to cichutko, jednak różowo-włosa doskonale to usłyszała. Odwróciła się zamaszyście, złapała Hyuge za nadgarstek i zaciągnęła w najbliższą ciemną uliczkę, tuż przy szkolnej bramie.

- Co o nich wiesz? – spytała zimnym jak lód głosem. Kiedy w grę wchodzili jej rodzice nie bawiła się w delikatność. Hinata patrzyła na nią przerażonymi oczami. Wiedziała, że ten temat może ją drażnić, ale nie aż tak. Kiedy Haruno zobaczyła to spojrzenie puściła jej nadgarstek, odeszła od niej i oparła się o ścianę. – więc, co wiesz? – spytała głosem wypartym z emocji, jednak po zaciśniętych w pięści dłoniach widać jak bardzo ten temat jest drażliwy.

- Wiem, co ich spotkało. – wyrzuciła na jednym wdechu. Sakura spojrzała na nią wzrokiem bez wyrazu.

- Ale ja nie wiem dlaczego mi to mówisz. – zaczęła spokojnie. – dlaczego od razu nie zniszczyć mi życia i rozpowiedzieć wszystkim, że jestem sierotą. Jeśli chciałaś mnie szantażować to muszę cię zasmucić, bo na żaden układ nie idę, a nawet nie wiem co byś ode mnie chciała. – Białooka patrzyła na nią zdziwiona.

-Nie, nic z tych rzeczy… Tylko że… - westchnęła i zebrała się w sobie. – czytałam dokładnie akta i było w nich napisane, że uratowali swoje młodsze dziecko, a zarazem jedyną córkę. – patrzyła na twarz rówieśniczki, która przez moment pokazywała ból, a potem na powrót stała się baz emocji. – Wiem co czujesz. – powiedziała cicho. –  wiem, że najprawdopodobniej obwiniasz się o ich śmierć… - Różowo-włosa posłała dziewczynie pytające spojrzenie. – Interesuję się psychologią i czytałam o przypadkach tego typu.  – wyjaśniła spokojnie. – Obiecuje, że nikt się nie dowie, tylko zjedz ze mną lunch, tylko ja i ty, spokojnie. – uśmiechnęła się pocieszająco. Sakura westchnęła, ta dziewczyna za szybko ją rozgryzła, ale co się dziwić, łatwo ja rozgryźć gdy się zna jej historie. Zdaje sobie sprawę ze swojej słabej psychiki.

- Niech ci będzie. Czekam na dachu. – wzruszyła ramionami i ruszyła w kierunku szkoły. – Na razie. – powiedziała na odchodne, nawet na nią nie patrząc.

- Na razie. – szepnęła granatowo-włsa, choć doskonale wiedziała, że różowo-włosa jej nie usłyszy.

~*~

Siedzieli w ciszy w klasie I klasy liceum. Czerwono-włosy opierał się o parapet, a tuż obok niego, robił dokładnie to samo,  starszy z braci Uchiha. Młodszy zaś siedział w swojej ławce, a w ławce obok Naruto, na której siedziała także Ino. Byli tylko oni, reszta pilnowała wejścia do Sali.

- Jesteś pewna? – spytał słabym głosem Nagato.

- Na 100%. Przyjedzie za jakieś dwa miesiące, to kupa czasu… - nie dali jej skończyć.

- Kupa czasu?! Ino , czy ty siebie słyszysz?! To bardzo mało czasu, a ten człowiek nie cofnie się przed niczym, aby osiągnąć swój cel! – wybuchł starszy Haruno.

- Nagato, spokojnie… - próbował go uspokoić Itachi kładąc mu dłoń na ramieniu.

- Spokojnie? Spokojnie?! Jak mam byś spokojny?! A czy ty był byś wiedząc, że Sasuke grozi niebezpieczeństwo?! – strzepnął jego dłoń. Zapadła cisza.

- Będziemy ją chronić, spokojnie, dobrze wiesz, że nie damy jej nikomu skrzywdzić. – jego przyjaciel z klasy poklepał go po ramieniu.

- O kim wy mówicie? – spytał się na głos Uzumaki, który czuł się niedoinformowany. Młodszy z braci Uchiha popatrzył na jedyną dziewczynę w pomieszczeniu.

- Ino, wybacz, ale możesz wyjść? – spytał spokojnym głosem, a ona tylko kiwnęła głową i opuściła pomieszczenie. – Chodzi o Sakure, prawda? – spytał od razu, kiedy drzwi zostały zasunięte.

- Tak, to jej chce. – powiedział podenerwowanym głosem Nagato. Nie mógł znieść świadomości, że jego siostra jest w niebezpieczeństwie. 

- To my także będziemy ją chronić. – odezwał się Naruto, pewny swego. Starsi popatrzyli po sobie, po czym pokręcili głowami.

- Sakura.. ona jest skomplikowana. – zaczął powoli tłumaczyć Itachi. – Jest samowystarczalna, ale także nieufna. Aby zasłużyć na miano kolegi trzeba naprawdę wiele czasu. Całe Akatsuki znała od zawsze, wychowywała się z nami, a nie umie przyznać, że się przyjaźnimy. Ona będzie odpychać ludzi, ale jak jesteś uparty to może ci się to udać… może… jak dobrze pójdzie. 

- Zbliżę się do niej i będę ochraniać. Obiecuje. – odezwał się Sasuke. Od kiedy ją tylko zobaczył miał ochotę z nią porozmawiać. Wyglądała na mądrą, a do tego ładna. Jednak jej zachowanie, takie zimne w stosunku do innych trochę ostudziło jego zapał do zbliżenia się. A teraz ma powód, dość ważny.

- Sasuke, nie uda ci się to w dwa miesiące… spokojnie jest całe Akatsuki. – jego zapał ostudził  Nagato.

- Zobaczysz! Uda nam się! – wydarł się Uzumaki i w tej chwili zadzwonił dzwonek obwieszczający początek lekcji.

- Nie uda, lepiej ją znamy. – zaczął Itachi kierując się w stronę drzwi. – A teraz na razie.

- Narka. – zawtórował mu Nagato i oboje wyszli na korytarz, kierując się do swojej klasy.

- Ja się nie poddam. – mruknął Naruto, kiedy ludzie zaczęli zapełniać sale.

- Ja też nie. – odpowiedział mu Sasuke, kontem oka zauważając wchodzącą do środka pomieszczenia Sakure, która usiadła za nim. Odwrócił się do niej i oparł łokcie o jej ławkę. – Cześć. – powiedział spokojnie.  Dziewczyna popatrzyła na niego, ale nie odzywając się kontynuowała wypakowywanie książek od historii Japonii. – ee.. hej. – spróbował jeszcze raz, ale został potraktowany ostrym spojrzeniem zielonych oczu. Zrezygnowany obrócił się, ponieważ nauczyciel wszedł do klasy.

~*~

Siedziały na dachu, a wiatr bawił się ich włosami. Sakura, zgodnie z obietnicą, czekała na Hinate na dachu podczas przerwy obiadowej. Kiedy ta przyszła zaczęły jeść swoje bento, jednak gdy Białooka próbowała rozpocząć jakąś rozmowę Haruno szybko ją urywała. Kiedy obie skończyły siedziały w ciszy opierając się o barierkę. Nagle różowo-włosa wstała zabierając puste pudełko po lunchu.

- Mam dość, nie widzisz, że to nie wypali? Nie wiem dlaczego tak bardzo chciałaś ze mną zjeść. – skierowała się do wyjścia, a druga dziewczyna gwałtownie wstała.

- Poczekaj! – krzyknęła i podbiegła do niej łapiąc za ramię. Wzięła głęboki wdech, aby nabrać odwagi. – Nie wypaliło, bo ty tego nie chcesz. Tylko nie wiem czemu.

- Pff przepraszam, że po prostu nie chcę nowych kolegów! Mam już kilku i mi to wystarczy. – wyszarpała ramie spod ręki Hyugi.

- Właśnie, ja chce po prostu dowiedzieć się dlaczego! – nieśmiałość granatowo-włosej poszła w niepamięć. - odpychasz ludzi ale nie mam zielonego pojęcia dlaczego! 
- Bo potrafią tylko ranić! - Sakura straciła swoje opanowanie, tak samo jak Hinata nieśmiałość. 
- A jednak nikt z Akatsuki cię nie zranił! -także krzyczała.
-Akatsuki to inna bajka! - różowo-włosa ruszyła w kierunku drzwi. - ty tego nie zrozumiesz.
- Jesteś żałosna. - takie słowa nie pasują do Hinaty, ale nie może patrzeć jak dziewczyna się stacza. -jesteś żałosna bo nie możesz się pogodzić ze stratą rodziców i myślisz, że jak nie nawiążesz więzi to nie będziesz cierpieć. Bo myślisz, że nie rozumiem.
- Bo nie rozumiesz! Masz rodziców, nie wiesz jak to jest żyć ze świadomością, że już nigdy nie zobaczysz rodziców! - wrzasnęła Haruno, która miała opuszczoną głowę i trzymała dłoń na klamce.- nie wiesz jak to jest, kiedy wracasz do domu wiedząc, że nie spotkasz tam rodziców. - mówiła, a jej głos coraz bardziej był łamliwy. - Nie wiesz co to za ciężar. - powiedziała cichutko, jednak Hyuga ją doskonale słyszała. Już otwierał usta, aby odpowiedzieć, ale ubiegł ją męski głos. 
- Skoro to taki ciężki ciężar... - zaczął Shikamaru wychodząc zza ścianki. - To pozwól aby inni ci pomagali go nieść. - skończył i patrzył na zszokowaną dziewczynę. - Sakura, daaj sobie pomóc. - wyciągnął do niej rękę. - Hinata też tego chce. - spojrzała załzawionymi oczami na drugą dziewczynę, która także wyciągnęła rękę. 
- W trójkę będzie lżej. - szepnęła białooka. Po policzkach Sakury zaczęły płynąć łzy otworzyła zamaszyście drzwi. 
- Muszę pomyśleć. - powiedział głośniej i uciekła na dół. Dwójka przyjaciół została i patrzył na znikającą sylwetkę dziewczyny. 
- Um.. słyszałeś wszystko? - to było bardziej stwierdzenie niż pytanie. Wróciła jej nieśmiałość i teraz miała opuszczoną głowę z rumieńcami. 
-  Wszystko. - potwierdził. - Nie mówmy nikomu. - zdecydował. Ona tylko kiwnęła głową. 
- Jestem za. - szepnęła i, zabierając pudełko po bento, także poszła na dół. 
- Sakura... miałaś aż tak ciężkie życie? - spytał cicho chłopak, po czym także skierował się na dół, ponieważ zadzwonił dzwonek na lekcje.

~*~

Wyszła ze szkoły i ruszyła w kierunku przystanku autobusowego. Ktoś ją pociągnął za ramię, ona, w akcie samoobrony, kopnęła z półobrotu. Popatrzyła na "napastnika" i zobaczyła leżącego na ziemi Sasuke. 
-Co ty odwalasz? - spytała  zimno podając mu rękę, pomagając wstać. 
- Chciałem cię odprowadzić do domu. - odpowiedział masując swoje pośladki i brzuch, w który oberwał. - Masz mocny kop. - mruknął. Popatrzyła na niego z rezygnacją w oczach i odwróciła się ponawiając chód. 
- Nie potrzebuje ochroniarza. - powiedziała na odchodne, nawet na niego nie patrząc i zniknęła za najbliższym zakrętem. 
Zamiast do domu poszła na siłownie. Rodzice Konan prowadzą jedną z najlepszych w mieście i załatwiła jej taniej karnet, a płaciła za niego z pieniędzy zarobionej w Icharaku. Podróż ze szkoły do miejsca ćwiczeń zajął jej niecałe 15 minut. Weszła do środka, przywitała się z recepcjonistką i poszła do szatni, gdzie z mundurka przebrała się w krótkie, granatowe spodenki i biały, trochę za duży, T-shirt. Założyła trampki, związała włosy w kucyka i wyszła na salę ćwiczeń. Zaczęła od bieżni, potem rower, a następnie podnoszenie ciężarów, a na końcu coś, co lubiła najbardziej. Worek treningowy. Kiedy, po godzinie innych ćwiczeń, przyszła do worka była zmęczona, ale i szczęśliwa. Poprzez różnorakie ćwiczenia wyładowywała negatywne emocje. A zwłaszcza poprzez to, przed czym teraz stoi. Obwiązała swoje dłonie materiałem i zaczęła uderzać i kopać w brązowy worek.

- Kogo ja widzę! Aż miło na sercu. – usłyszała za sobą męski głos, odwróciła się i zobaczyła Uchiha Sasuke stojącego z krzyżowanymi rękami na piersi i kpiącym uśmieszkiem. Jego mokra grzywka kruczoczarnych włosów przyklejała się do czoła, widać było, że chłopak dużo ćwiczył.

- Tak, ja także się cieszę Uchiha, a teraz narka. – odwróciła się i ponowiła ataki. Chłopak podszedł do  niej i złapał jej worek. – Co ty do cholery robisz? – zmierzyła go groźnym wzrokiem.

- Oj, co możesz mi zrobić? – droczył się.

- Odezwał się, ja tylko dbam o ciebie. Zobacz na te witki – wskazała na jego przedramię. – zero mięśni… sam tłuszcz! I nie zapominajmy – uśmiechnęła się z wyższością.

- A żebyś wiedziała ile ludzi przez ten „tłuszcz” ma powybijane zęby! – wypiął się dumnie. Dziewczyna parsknęła śmiechem.

- Pobijesz dziewczynę? – spytała, siadając na ławce. Zerknęła w jego oczy i zatonęła. Miał piekielnie czarne, zupełnie jak brat, ale on miał w nich coś, co nie pozwalało jej oderwać wzroku. Opanowała się i zerknęła na worek treningowy.

-Nie, nigdy bym nie uderzył dziewczyny. – odparł trochę skołowany. Kiedy tylko spojrzała mu w oczy to zatopił się w jej zielonych tęczówkach. Po chwili odzyskał rezon i uśmiechnął się łobuzersko. – To może kawka? Obok jest kawiarnia, o której słyszałem dobre opinie, ale nigdy nie byłem. Więc? – podniósł brwi do góry.  Westchnęła.

- Nie dasz spokoju, racja? – spytała cicho. On tylko pokręcił głową. – No ok, pójdę, to będzie rekompensata za to, co było przed szkołą. – wywróciła oczami i zabrała swoje rzeczy kierując się do szatni. – Jak za 15 minut nie będzie ciebie przed wejściem to idę do domu. – powiedziała na odchodnym i zniknęła w szatni, aby wziąć prysznic i przebrać się ponownie w mundurek. Po 10 minutach była już gotowa i wyszła do głównych drzwi, gdzie zobaczyła sylwetkę czekającego na nią chłopka. - Tak szybko? - spytała go, kiedy otworzył jej drzwi i wyszli na ulicę. 
- Mężczyźni zawsze załatwiali takie rzeczy szybciej. - wytłumaczył z uśmiechem. Po chwili ponownie otwierał przed nią drzwi, ale tym razem aby wejść do kawiarni. Jej wnętrze było przytulne, beżowe ściany i drewniana podłoga. Stoliki były luźno porozstawiane po pomieszczeniu, wybrali ten najbliżej wielkiego okna z widokiem na ulicę. 
- W czym mogę pomóc? - przy nich pojawiła się uśmiechnięta blondynka z notesikiem. Przelecieli wzrokiem po menu i zdecydowali. 
- Ja poproszę frappe karmelowe. - złożył zamówienie ciemnowłosy i popatrzył na różowo-włosą - a ty..? 
- Ja to samo. - uśmiechnęła się miło i oddała swoją kartę. - Więc? Co ty chcesz? 
- Poznać cię. - odpowiedział łatwo. Zapadła cisza, która została łamana z każdą sekundą. Pojedyncze zdania przerodziły się w ożywiona dyskusję. Już dawno tak dobrze jej się z nikim nie rozmawiało, jak z nim. Nawet się nie zorientowali kiedy się ściemniło. 
- Oj, muszę już wracać. - wróciła do swojego standardowego, bezuczuciowego głosu. 
- Ok, odprowadzić cię? - spytał wstając od stolika i kierując się, razem z dziewczyną w stronę wyjścia. Zapłacił już wcześniej, aby nie zapomnieć. Kiedy wyszli na zewnątrz dziewczyna wzdrygnęła się, zbliżał się wieczór i robiło się chłodno, a dziewczyna dzisiaj wyjątkowo nie miała marynarki tylko koszule z krótkim rękawem. Chłopak widząc to zdjął swoją i narzucił na plecy dziewczyny. - dziękuje. - szepnęła. 
- Odprowadzę cię. - zaproponował i czekał aż dziewczyna wskaże kierunek. Ale ta tylko pokręciła przecząco głową. 
- Ja trafię, i nadal powstrzymuje informację, że nie potrzebuje ochroniarza. - uśmiechnęła się lekko. - Na razie. - odwróciła się i ruszyła przed siebie.

Szła pustą oraz ciemną, boczną uliczką. Nie była świadoma, że ktoś za nią podąża. Kiedy nieznana osoba była tuż na nią i podniosła rękę z metalowym prętem, dziewczyna zauważyła jego cień  i odwróciła si, ale było już za późno. Przymknęła oczy przygotowując się na cios, który nie nadszedł. Otworzyła oczy i zobaczyła przed sobą czarnowłosego chłopka.

- Sa.. Sasuke? – spytała z niedowierzaniem, Chłopak odwrócił się i łapiąc dziewczynę za rękę zaczął biec, a ona chcąc nie chcąc biegła razem z nim. – Hej! Po.. poczekaj moment! – krzyczała, ale została zignorowana. Zdenerwowała się i stanęła miejscu odmawiając współpracy.

- Nie wydurniaj się i chodź. – warknął Uchiha, ale dziewczyna pokręciła przecząco głową.

- Nigdzie nie idę, dopóki mi nie powiesz co się do cholery dzieje! – stawiała jawny opór.

- Tym facetom zależy na tobie. – popatrzyła na niego zdziwiona i obejrzała się za siebie i wzdrygnęła się widząc kilku mężczyzn ubranych na czarno.

- Co? – była w takim szoku, że nie zauważyła iż jest znów ciągnięta przez Sasuke.

- Szybciej! – pogonił ją i wbiegł w uliczkę, która powinna prowadzić pogłównej ulicy, jak i przystanku autobusowego. Nagle przed nimi wyrosły trzy postacie, także ubrane na czarno. Odwrócili się, ale tam już byli mężczyźni w czerni.- Kuso! – przeklnął cicho pod nosem i przycisnął dziewczynę do ściany osłaniając ją własnym ciałem . – czego chcecie?!

- Jak to „czego”? Tej dziewczynki która jest za tobą. – odezwał się jeden z nich. Sakura z bezuczuciowym wyrazem twarzy wyszła zza rówieśnika.

- Czego chcecie? – spytała zimnym głosem.

- Nic takiego słoneczko, tylko nasz szef.. jakby to powiedzieć.. pożąda ciebie.

- A czego ode mnie chce? – nie zmieniała tonu i zbierała w sobie siły, na potencjalny atak.

- A tego kochana ci powiedzieć nie możemy. Na razie – uśmiechnął się z wyższością. – Ale koniec tej gatki szmatki. Chłopcy. – dał jasny rozkaz, a reszta mężczyzn ruszyła w ich kierunku.  Karooki odepchnął dziewczynę za siebie, aby ją chronić, a sam ruszył w kierunku napastników. Jednak Haruno nie pozostała tam długo i sama na nich ruszyła.

- Co ty, cholera, wyprawiasz?! – krzyknął Uchiha powalając jednego uderzeniem w twarz.

- To ,na co wygląda. – odpowiedziała spokojnie, wykręcając rękę i przerzucając przez ramię faceta, a na dokładkę kopnęła go w twarz. – Nie jestem księżniczką, potrzebującą księcia na białym koniu. – dopowiedziała unikając ataku, który chwilę później wykorzystała do kontry w postaci podcięcia nóg. Chłopak w tym czasie zdążył pokonać jeszcze dwóch. I teraz zmagał się z czwartym przeciwnikiem tego wieczora. Dziewczyna powaliła trzeciego i już planowała wziąć się za czwartego, gdy usłyszeli syreny policyjne. Mężczyźni uciekli w jednej sekundzie, a na ulicy pozostali tylko dwójka nastolatków. Różowo-włosa pierwsza zareagowała i chciwszy Sasuke za rękę zaczęła uciekać w stronę jej bloku. – radzę się pośpieszyć, tu policja nie jest miła. –krzyknęła do niego, nie przerywając biegu. Chłopak dorównał z nią biegu, ale nie puścili rąk. Opuścili uliczkę i trafili na przystanek, zaraz za nimi wyjechał radiowóz, który przyłączył się do ruchu na głównej. Nie zwrócili uwagi na parę która przytulała się na przystanku autobusowym.

Wykończona dziewczyna, po długim sprincie oparła się o ścinkę przystanku, chłopak zmęczony w równym stopniu co ona oparł swoje ręce po obu stronach jej głowy. Z daleka wyglądali jak para zakochanych żegnających się po udanej randce. Nagle dziewczyna zaczęła się śmiać, to był śmiech katartyczny, oczyszczający; ale za razem pierwszy szczery śmiech od kilku lat. Karooki chwilę później zawtórował jej.

- Dziękuje. – powiedziała spokojniej, zdziwiony chłopak poparzył na nią. – za tego typka z prętem, gdyby nie ty już bym była gdzieś wieziona. – uśmiechnęła się słabo.

- Zawsze do usług. – powiedział z lekkim uśmiechem. – Nie dam cię skrzywdzić, Sakura. – dopowiedział po chwili i spojrzał jej w oczy, ona także to zrobiła. Zatopili się w swoich oczach nawzajem, ona w tej głębi czerni, a on w szmaragdzie, tak, według niego jej oczy to kamienie szlachetne, tak piękne, a zarazem tak trudne do zobaczenia w oryginale. Zawsze widać podróbki, kopie, kopia bezuczuciowa, kopia kpiąca, kopia pogardliwa. Teraz widzi oryginalne, te z blaskiem. Przypomniała sobie słowa Shikamaru z dzisiaj " Skoro to taki ciężki ciężar...to pozwól aby inni ci pomagali go nieść".  Ich twarze dzieliło coraz mniejsza odległość, oni oboje przymykali oczy.

Za chwilę…

Za moment…

Ich usta spotkały się delikatnym pocałunku, który był dla każdego z nich czymś wyjątkowym. Czymś co może dać początek czemuś wielkiemu, czemuś im przeznaczonego…. 
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
I dodałam! Ten właściwy 4 rozdział <3 Mam nadzieje, że się podoba i jest Sasusaku! >nawet dużo< 

Za błędy przepraszam

do następnej, pozdrawiam Alice :*